Het wandelen stond even op een laag pitje, in India leende de omstandigheden zich er eenvoudigweg niet voor. Maar nu moet het weer gebeuren, de wandelschoenen kunnen weer uit het vet. Het boekje met pelgrimswandelingen is nog niet uit en dus wordt de pelgrimage vanaf vandaag weer voortgezet.
Bijna 2 maanden geleden liep ik de 6de tocht uit het boekje ‘Bidden bij de buren’, van Vaals naar Moresnet en terug. Deze route was de laatste uit de wandelgids die leidde naar een Belgische bestemming. Bij wijze van transitie liep de route toen al eventjes door het Duitse grensgebied maar vanaf nu liggen de pelgrimsoorden ook in Duitsland. Dat betekent echter niet dat ik een stevige regiowissel maak want de route van vandaag grenst aan die van 2 maanden geleden. Pal aan de Duitse grens – bij de St. jacobuskerk in Bocholtz – ligt de start en tevens finish van de tocht naar hartje Aken.
Ik verlaat de bebouwde kom van Bocholtz en al snel wordt de Nederlands-Duitse grens bereikt. Het landschap wordt hier voor een belangrijk deel bepaald door enorme windmolens die op dit vroege uur uit de ochtendnevelen naar de hemel reiken. Maar er is hier meer bijzonders te zien en wel de resten van de Siegfriedlinie. Aan beiden zijde van de spoorlijn zijn de overblijfselen van de Duitse verdedigingslinie uit de tweede wereldoorlog te zien en ik vervolg mijn weg richting Vetschau met de linie aan mijn linkerhand.
Na een smal en ietwat modderig bospad verlaat ik het bos op de Vetschauer Berg. Hier wordt mijn wandeling kort onderbroken tengevolge van een spontane ontmoeting. Een jongedame staat uit te hijgen na de beklimming van de Vetschauer Berg. Het had haar blijkbaar enige moeite gekost terwijl ik de moeilijkheidsgraad niet kon ontdekken. Wat bleek, de dame in kwestie was afkomstig uit Texas, was op visite bij vrienden en maakte een ochtendwandeling door de fraaie omgeving. Een geanimeerd gesprek volgde waarin de Texaanse enige malen aangaf hoe mooi het hier wel niet was – I love Germany and I love Holland – maar ondertussen niet in de gaten had dat ze in de verte de skibaan van Landgraaf zag liggen. U krijgt allen de groeten van Linda uit Texas!!
Vlak voor het dorpje Seffent krijg ik het Klinikum in het vizier. Het Akense universiteitsziekenhuis zal ik vandaag twee maal passeren en tussen de 2 passages breng ik een bezoek aan de St. Jacobuskerk in Aken. Twee Jacobuskerken op één dag, dat kan geen toeval zijn en inderdaad, dat klopt. De route tussen de 2 kerken is een deel van de Jacobsweg oftewel de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. Voordat ik op de terugweg de hoofdingang van het Klinikum passeer, wandel ik eerst nog door het Westpark en vervolgens gaat de kortste weg over het Westfriedhof.
Ik verlaat Aken en zie aan mijn linkerhand Vaals liggen. Echter, de route blijft voorlopig nog op Duits grondgebied. Als ik Orsbach via de Lemierserberg binnen wandel zie ik in de verte alweer de immense windmolens boven het landschap uit steken, de finish is nabij. Als ik vlak voor Bocholtz de grens passeer ontwaar ik een heus ontvangstcomité. Niet dus, hoewel…..
De heren bleken deel uit te maken van het kerkkoor dat toevallig ook aan het wandelen was en de opgewekte mannen vormden een soort van controle- annex verzorgingspost. Aangezien de wandelaars van het kerkkoor nog niet in de buurt waren, werd mij de eer gegund om de uitgestalde versnaperingen te testen. De ‘Els la Vera’ heb ik mij goed laten smaken, proost!!
Nog 3 pelgrimswandelingen te gaan en dan is het boekje uit. Voor de volgende afspraken moet ik noordwaarts langs de oostelijke grens van het land, de reisafstanden zullen dan ook iets langer worden maar je moet er iets voor over hebben…….