Vannacht een uurtje extra kunnen slapen vanwege het ingaan van de wintertijd en dientengevolge goed uitgerust voor een winterse wandeling. Ik laat de pelgrimswandelingen even voor wat ze zijn en besluit deze koude zondagmorgen dichterbij huis te blijven.
Op wandelgidszuidlimburg.com vond ik een mooie wandeling op de Brunssummerheide. Dit natuurgebied ligt praktisch naast de deur (zo’n 20 minuten rijden) maar ik kom er vrijwel nooit. Zonde natuurlijk en dus heb ik vandaag wat goed te maken. De temperatuur ligt nog net onder het vriespunt als ik arriveer bij Manege Brunssummerheide, het startpunt van een 10 kilometer lange rondwandeling. Even over de helft – bij een picknicktafel – is er voor de liefhebber de mogelijkheid om een extra lus van 5 km te lopen teneinde de totale afstand op 15 km. te brengen. Vanzelfsprekend ga ik voor laatstgenoemde optie anders ben ik te snel uitgewandeld.
In het algemeen verloopt het eerste deel van mijn wandelingen uitermate rustig. Vanwege het doorgaans vroege tijdstip kan ik meestal ongestoord genieten van de serene stilte en rustgevende schoonheid van de natuur. Echter, vandaag is er veel volk van divers pluimage op de been. De Brunssummerheide is een geliefd recreatiegebied en dat is al snel duidelijk. Amper 100 meter onderweg wordt ik al ingehaald door een tweetal hardlopers en zij zullen niet de laatsten zijn. Een enkele verdwaalde mountainbiker, diverse ruiters en wandelaars in grote getale – met en zonder hond – bevolkten het heidelandschap alsmede een groep amateur-fotografen die het herfstlandschap op de gevoelige plaat trachten te zetten.
Bij de eerder genoemde picknicktafel begint en eindigt de ook al eerder genoemde extra lus en tevens het minst interessante gedeelte van de dag. De route verlaat namelijk voor korte tijd het heidelandschap en komt wel heel dicht bij de bebouwde kom van Landgraaf. Ik maak nog even kennis met de plaatselijke industrie – zilverzandwinning in de Sigrano groeve – om vervolgens weer richting picknicktafel te lopen om de primaire route weer op te pakken.
Bij het bezoekerscentrum annex pannenkoekhuis is al veel volk op de been, het is tenslotte al rond het middaguur. Ik passeer de sterrenwacht en maak mij op voor de laatste loodjes. Die vallen niet zwaar want het is niet meer ver naar het eindpunt van de dag. Bij “De Koffiepoel” ontwaar ik een eenzame visser aan de waterkant, loop om de vijver heen, steek nog één keer de Rode Beek over en ik ben alweer terug bij de – inmiddels volle – parkeerplaats van de manege.
Het was een mooie en bijzondere wandeling. Mooi vanwege de schitterende Brunssummerheide en bijzonder vanwege de wederom schitterde heide in combinatie met het fraaie winterse herfstweer. Ik ben blij dat ik weer eens in dit prachtige natuurgebied ben geweest, het was veel te lang geleden……