Vandaag is de laatste Formule 1 race van het seizoen en ik sta op P1! Niet op de grid natuurlijk want daarvoor kom ik een paar honderd pk’s te kort. Mijn P1 is ‘Parkeerplaats 1’ bij pannenkoekhuis ‘Jachthut op den Hamer‘ tussen Arcen en Wellerlooi. Hier start vandaag de langste pelgrimswandeling uit het boekje ‘Bidden bij de Buren’, heen en weer naar Kevelaer over een afstand van 27 kilometers.
Bij deze grensoverschrijdende wandeltocht is – naar mijn bescheiden mening – het Nederlandse gedeelte het mooiste. Wellicht rijst hier het vermoeden van enig chauvinisme maar dit is geheel onterecht. De route aan onze kant van de landsgrens loopt geheel door het Landgoed de Hamert dat weer deel uit maakt van het Nationaal park de Maasduinen. Op Duits grondgebied daarentegen gaat de route voornamelijk over lange verharde wegen door een uitgestrekt tuinbouwgebied. Het verschil in landschap verklaar hierbij mijn voorkeur.
Het eerste gedeelte heeft een iets macaber karakter. Er liggen weliswaar geen lijken op mijn weg maar het scheelt niet veel. Allereerst passeer ik een oorlogsmonument ter herdenking van ter plaatse gefusilleerde verzetslieden om even later bij het ‘vorstengraf’, een grafheuvel uit de middenbronstijd te arriveren. Schitterende vergezichten over duinen en vennen volgen om vervolgens een kleine break in te lassen bij de vogelspotplek ’t Westernest. Richting Wellerlooi verlies ik even het zicht op de goeie route maar gelukkig biedt Google Maps uitkomst.
Ik loop Duitsland binnen en begin aan een enigszins saai gedeelte. Geen bossen maar kaarsrechte asfaltwegen met links en rechts grote tuinkassen. Door het vlakke landschap zijn de kerktorens van Kevelaer al van ver duidelijk te zien. Op de Luxemburgerplatz heeft zich al aardig wat publiek verzameld rondom de Genadekapel. Menige gelovige neemt de tijd voor een gebed of steekt een kaarsje op bij de kaarsenwand. Ik nuttig een drinkyoghurt en begin aan de terugweg.
Die terugweg valt behoorlijk tegen, er waait een stevige stormachtige wind en daar moet ik pal tegenaan lopen. Tot mijn opluchting duikt de route bij de rivier de Niers weer het bos in en heb ik van de straffe wind minder last. Al kronkelend en ondertussen weer in Landgoed de Hamert aangekomen bereik ik even na tweeën het uitgangspunt van een enerverende wandeling. Ik overweeg nog even een versnapering in het pannekoekenhuis maar zie daar na ampel beraad toch maar van af.
Op naar huis voor de ontknoping van de Formule 1, wordt het Vettel of misschien toch Alonso?