Ruim een jaar stond mijn wandel- en blogactiviteit op een heel laag pitje of beter gezegd: er was totaal geen activiteit. Langzaam wordt het tijd om voornoemde bezigheden weer enigszins op te pakken. Bij deze dus!!
Vandaag vond het wandelevenement van Maastrichts Mooiste plaats. Volgens de organisatie betrof het de allereerste editie maar dat is niet geheel juist. Enige jaren geleden vonden namelijk al een aantal edities plaats – aan een aantal daarvan heb ik zelfs deelgenomen – maar deze werden georganiseerd door andere bureau’s. Voor Lets Move – de huidige initiator – is het dus inderdaad de eerste wandeling maar niet dus im grosse Ganze.
Er waren vandaag 4 afstanden beschikbaar en wel 7½, 15, 20 en 30 km. Aangezien ik een jaar geen noemenswaardige afstanden heb gewandeld zou het wellicht verstandig zijn geweest om voorzichtig opnieuw te beginnen. Echter, enige overschatting van mijn huidige conditionele status en de idiote gedachte ‘vroeger ging het, dus nu zal het ook wel gaan’ laten mij desondanks kiezen voor de langste afstand. Omstreeks half acht ‘s-morgens haal ik mijn startbewijs op bij de Pathé-bioscoop. Op de achterzijde is de route schematisch weergegeven maar deze is zelfs met leesbril moeilijk te ontcijferen. Ook is het even zoeken naar de bewegwijzering maar na overleg met medewandelaars wordt het startpunt dan toch gevonden.
De Sint Lambertuskerk gezien vanaf de Hoge Fronten
Via de Hoge Fronten starten we onze lange wandeling langs de rand van Maastricht. Daar de bewegwijzering probleempjes blijft opleveren lijkt het niet onverstandig om enigszins en groupe te blijven; op doorgaande wegen hangen onnodige pijlen terwijl deze bij splitsing soms ontbreken of onlogisch zijn gepositioneerd. Maar samen komen we iedere keer weer op het goede pad. Bij golfbaan Dousberg vinden we de eerste stempelpost, we zijn dus nog niet verdwaald. De route wordt vervolgd over de golfbaan om via de Maastrichtse buitenwijken de 2de stempelpost even voorbij het 12-km punt te bereiken. Ik besluit hier mijn tempo te verhogen en mijn wandelkompanen achter mij toe laten. Op de Muizenberg kom ik wielertoeristen tegen die deelnemen aan Limburgs Mooiste, zij fietsen omhoog en ik wandel omlaag. Onder aan de afdaling ligt het Belgische dorpje Kanne (woonplaats van Tom Dumoulin) waar ik linksaf sla naar Chateau Neercanne. Via de Cannerberg en de Cannerweg kom ik bij het Wijngoed Hoeve Nekum. Ik steek de Jeker over en blijf rechtdoor lopen het ENCI-bos in. Boven aan het smalle pad is het monument van het Pieterpad en dra zie ik reeds de pijl naar links wijzen. Uiteraard volg ik aanwijzing gedwee maar niet veel later slaat de twijfel toch toe. Ik zie wel splitsingen maar geen pijlen. Na enig heen en weer gezocht ontmoet ik een eveneens naarstig zoekende wandelaarster. Ook zij is het spoor bijster en we besluiten onze krachten te bundelen. Enkele andere lopers blijken een scherpere blik te hebben en loodsen ons weer naar de juiste route.
Grenspaal 1843 op de Muizenberg
Bij de stempelpost op het terrein van de voormalige Patijnkazerne blijkt dat wij de post bij d’n Observant hebben gemist. Zodoende zullen we niet aan de 30 kilometer komen vandaag maar blijven we steken op ruim 23. Bij de finish hebben wij ons natuurlijk beklaagd bij de organisatie over de slechte bewegwijzering waar men zich al van bewust was. Al met al een mooie tocht met weliswaar een aantal schoonheidsfoutjes maar voor mij geen reden om volgend jaar niet terug te komen…..