Ik was vanmiddag in de bioscoop, Star Trek XI. Film nummer 10 was alweer 6 jaar geleden en in de plaatselijke bioscoop van Alice Springs heb ik hem mogen aanschouwen. Maar goed ook want terug in Nederland was de rolprent al uit de zalen verdwenen wegens gebrek aan succes. De nieuwe film doet het nu – na één week – al beter. Nummer 11 – die trouwens gewoon Star Trek heet – is een zogenaamde prequel. We gaan terug naar het begin van TOS (The Original Series) en zien hoe de overbekende crew van de USS Enterprise elkaar vindt. Volgens een recensist had regisseur JJ Abrams er voor gezorgd dat ook kijkers zonder Star Trek historie moeiteloos de verhaallijn zouden kunnen volgen. Met enige scepcis nam ik plaats in het pluche, is het dan wel nog herkenbaar voor een “kenner”. Ik was – gelukkig – verrast. Vanaf het prille begin voelde ik mij thuis bij ST-XI. Men heeft goed gekeken naar de originele verhaallijnen en daardoor is de herkenbaarheid groot (met dank aan de originele computerstem van Majel Barret-Roddenberry). Het wordt echter geen moment oubollig, het blijft constant spannend.
De release had een half jaar vertraging maar het resultaat mag er zijn.
Na alle actie kwam op het einde toch nog het kippevel-gevoel. Op het moment dat Captain Kirk en zijn crew het commando over de NCC 1701 overnemen klinkt de originele Star Trek muziek terwijl de voice-over de traditionele openingszin van 40 jaar geleden declameert.
Space…the Final Frontier. These are the voyages of the starship Enterprise. Its five-year mission: to explore strange new worlds, to seek out new life and new civilizations, to boldly go where no man has gone before.