Soms is het een kwestie van combineren, bijvoorbeeld een beursbezoek met een mooie wandeling. Vandaag is zo’n dag, na gedane zaken op de vakantiebeurs ga ik niet gelijk huiswaarts maar neem de trein naar Driebergen-Zeist. Het is een mooie dag voor een wandeltocht over de Utrechtse Heuvelrug.
Ik verlaat het station en laat de bebouwde kom direct achter mij. Nog één overweg en een drukke verkeersweg scheiden mij van een middagje natuur. Eenmaal in Landgoed Bornia aangekomen is er al het eerste keuzepunt. Het wordt mij makkelijk gemaakt want het graasgebied is verboden terrein voor honden – aangelijnd of niet – en aangezien ik zonder begeleiding wandel, negeer ik dus de hondvriendelijke route. Hiermee haal ik mij wel een klein probleem op de hals want ik heb ietwat moeite om het juiste pad te vinden. Aan de rand van het Landgoed Heidestein heb ik last van een lichte dwaling en loop zodoende minstens 3 kilometer teveel over de weliswaar prachtige heide.
Na een heen-en-weertje ontdek ik plots het gemiste paaltje en vervolg ik het enige juiste pad. Via een ander hek met overstap komt ik wederom op het Landgoed voor een hernieuwde kennismaking en het valt niet tegen. Het pad kronkelt langs een kraakheldere beek dat uitmondt in een idyllisch heidevennetje. Via bos en heide gaat de tocht verder, onderweg een zandverstuiving doorkruisend. Na al dit natuurgeweld is het weer tijd voor een beetje bewoonde wereld, ik loop Austerlitz binnen. Na 3 straten wordt het dorp weer verlaten, hup het bos weer in.
Austerlitz is vooral bekend vanwege de ‘Pyramide’, een overblijfsel uit de tijd van Napoleon. Dit monument uit 1805 ligt niet op de route maar een kleine omleiding is wel beschreven. Zodoende vereer ik de ‘Pyramide van Austerlitz‘ met een kort bezoekje. Die tijdsduur was trouwens uit noodzaak geboren want alle vertier op deze plek (pyramide, speeltuin en horeca) was op deze dag hermetisch gesloten. Dan maar weer terug naar de route. Ik passeer de Koepel van Stoop en twijfel weer even over de te volgen route. Gelukkig neem ik snel een beslissing want de zon begint reeds langzaam onder te gaan en ik wil graag voor het invallen van de duisternis weer in de bewoonde wereld zijn aangekomen. De keuze blijkt juist te zijn en na weer een stukje heide bereik ik de dorpgrens van Maarn.
Bij het NS-station krijg ik geen tijd voor keuzes want er stopte net een trein op het hoger gelegen perron. Zonder na te denken stap ik in, geen idee waar de reis heen gaat. Mijn intuïtie heeft mij niet misleidt want het is de trein naar Utrecht CS.
Vermoeid maar voldaan reis ik weer huiswaarts, de rest van het weekend ga ik uitrusten…..