Wellington

Een oud Chinees spreekwoorde luidt:

Wie zijn lezers te veel verwent, schept te hoge verwachtingen…..

En wat blijkt, zoals alle Chinese wijsgeer klopt ook deze stelling weer. Mijn laatste berichtje was alweer 3 dagen geleden en gelijk worden horden trouwe lezers wantrouwig, ongeduldig of ongerust (of een combinatie van voorgaanden). Dit vraagt om een uitleg. Ik zal dit doen aan de hand van een verslag van de afgelopen dagen.
Zondag stond de grote wandeling over de Tongariro Crossing op het programma. Om 7 uur ‘s-morgens stond de shuttle op ons te wachten bij het Skotel om ons naar het vertrekpunt te brengen. Daar stond een hele massa mensen klaar om datzelfde traject te gaan overbruggen. De Tongariro Crossing is een bergpas van ca. 18 km. met een hoogteverschil van 900 meter waar een tijd voor staat tussen de 6 en 9 uur. De route gaat over smalle, kronkelende paadjes die steil tussen de bergen omhoog gaan. Het wegdek is niet bepaald egaal, denk rustig meer aan rotsen in alle soorten en maten (neem dit aub letterlijk!). De beklimming viel mij zeer zwaar mede door het feit dat ik reeds de hele week aan het snotteren ben (lang leve de airco) en onder invloed van de grote hitte. Wat de temperatuur betreft, bij vertrek om half 8 was het nog aangenaam maar hoe dichter tegen de middag werd het steeds warmer tot ca. 30 graden. Combineer dat met een heldere hemel en geen zuchtje wind en mijn punt is duidelijk. Ik ben de hele dag opgetrokken met een van onze medereizigers die met hetzelfde probleem kampte. De route bracht ons vandaag ook langs een decorstuk van The Lord of the Rings en wel Mount Doom. Er was de mogelijkheid om met een 3 uur extra wandelingetje de top van deze berg te beklimmen maar gezien mijn conditie heb ik hier van afgezien. Om 16:00 uur waren we bij het eindstation van de Tongariro Crossing en stond de shuttle al weer klaar. Bij terugkeer in het Skotel waren we allen aan rust toe, veel rust. Na het eten ben ik doodmoe mijn bed in gekropen en een lange nacht vol dromen volgde. De Tongariro Crossing is een zeer zware tocht die mijns inziens vooral geschikt is voor goed getrainde lopers. Ben ik dat? Ik weet het niet, geoefend in ieder geval wel, maar genoeg getraind???? Aan internetten kwam ik in ieder geval niet meer toe.

Maandag vertok de bus alweer vroeg vanuit Whakapapa Village. De tocht ging eerst naar de Whanganui River, de langste rivier van Nieuw Zeeland. Hier was een 3 kwartier durende tocht geplande met Jet Boats. Wat volgde was een tocht met – inderdaad – vrij snelle bootjes over een prachtige brede rivier met zeer steile zijwanden die me heel veel deed denken aan de beelden van de Fellowship of the Ring op de rivier Anduin. Of dat klopt moet ik bij thuiskomst nakijken. Onderweg gaven de piloten nog leuke uitleg over de geschiedenis van de rivier. Tevens was de Whanganui River druk bevolkt met kanovaarders. Na de boottocht ging de bus verder over gravel-roads naar het Maori-verblijf oftewel The Marai. Op deze historische site werden we op traditionele wijze welkom geheten en konden we de slaapzaal betreden (let wel, blootsvoets). Een half uur later ging de bel voor de overheerlijke lunch waarna een rustige middag volgde. Op de Marai heerst een serene rust en het weer was uitmuntend. Het avondeten werd bereid in een Hangi en natuurlijk door de Hangi-man, Uncle Ben. Bij de Hangi wordt wordt het eten geheel ingewikkeld in folie en natte doeken en in een gat gelegd wat vantevoren met vulcanische stenen is verwarmd. Het resultaat is fantastisch. Vurrukkulluk gewoon. ‘s-avond stond ons nog een show te wachten. Ik had hier geen hoge verwachtingen van, zal wel zo’n commercieel kunstje zijn voor de vreemde toeristen. Maar nee, het viel 1000% mee. Het toeval en ons geluk was dat er 2 oudere – blijkbaar belangrijke – dames van een andere Maori-stam op bezoek waren en dat gaf een heel aparte wending aan de avond. Zeer indrukwekkend en op momenten zeer emotioneel. De Haka met “maar” 3 krijgers lijkt minimaal maar wat een kracht gaat daar van uit. Wat moet dat zijn met een geheel rugbyteam…….ongelofelijk. Met een medereiziger was ik ver na afloop nog getuige van een kleine privé-sessie van de muzikanten; de andere toeristen waren al naar bed en zullen nooit weten wat ze hebben gemist. Jullie begrijpen het al, in de Marai was geen internet……

Vandaag was eigenlijk een dag van reizen. van Wanganui naar Wellington waar we omstreeks 13:00 uur arriveerden. En waar moet je dan zijn, natuurlijk in het Te Papa Museum oftewel het Nationaal Nieuw Zeeland Museum. Een prachtig museum van 6 verdiepingen met heel info over het ontstaan van Nieuw Zeeland, de aarde in het algemeen en alles wat met natuur te maken heeft, en dat via heel veel multimediale presentaties. Heel modern dus maar zonder het verleden te vergeten. Zeker een aanrader als je in de buurt bent.

Nog even iets over de foto’s. Het is niet dat ik geen foto’s maak, ik heb er ondertussen ruim 300 op mijn kaartje staan. Ik kan echter bijna nergens deze foto’s uploaden. Geen nood, jullie krijgen ze allemaal te zien. Morgen stappen we op de boot voor een 3 uur durende tocht naar Picton op het Zuidereiland. Dan heb ik vast weer gelegendeid voor een bericht…..tot dan!!